Οι καλύτεροι δίσκοι του 2014...

...αν ακούτε χιπ χοπ στην Ελλάδα και θέλετε καθαρές απαντήσεις στο ερώτημα "ποιος καλός δίσκος;", ακόμη κι αν τις θεωρείτε λάθος.

10. Lord Finesse - The SP1200 Project: A Re-Awakening

Εμπειρικά ποτέ δε μου άρεσαν οι δίσκοι με πρότζεκτ "έχω αυτό το μηχάνημα και να τι έκανα". Μπορεί να μην υπάρχουν τέτοιοι τίτλοι άλλα έχω ακούσει κάμποσους με αυτό στο μυαλό του μπητμέηκερ. Άλλες φορές με καλό αποτέλεσμα κι άλλες με κακό. Αλλά σε κάθε περίπτωση δε μου άρεσαν σαν δίσκοι, σαν Long Play. Αυτός αποτελεί εξαίρεση, γιατί πέρα από τον χαρακτηριστικό ήχο, την αρτιότητα των μίξεων και των εκτελέσεων, και τη δουλειά στα μπητ έχει και μια συνέχεια σαν ηχογράφημα, κάθεσαι και το ακούς ολόκληρο.

9. Dilated Peoples - Directors of Photography

Χέστηκα. Είναι η αυθόρμητο απάντησή μου στο αυθόρμητο "σιγά το δίσκο, πλατφορμ και εξπανσιον ρε, τώρα τι να μας πει αυτό" που μόλις είπες. Ο δίσκος έχει χειρότερα προβλήματα από αυτό που σου φάνηκε εσένα πρόβλημα(ότι δεν κάνει ηχητικά την ίδια αίσθηση μέσα στο 2014 όπως αυτή που έγινε το 1999). Ο δίσκος, όμως, επαναφέρει στο χιπ χοπ μια φόρμουλα που πολλοί θέλουν να ξεχάσουμε, τα μπητ που τρυπανε αυτιά, Cut My Teeth την ώρα που κι ο ίδιος ο Evidence ισορροπεί σε αυτό το θέμα παραγωγικά. Ένταση. Μπίστημα. Επιτέλους ένας Premier που δε πιάνω το κεφάλι μου λέγοντας "όχι άλλο Premo on the beat σας παρακαλώ, βοήθεια". Επιτέλους κάποιος να φτάσει στα όρια του το Reference ραπάρισμα. Οι Dilated το κάνουν. Ο επόμενος δίσκος τους αν υπάρξει, όμως, θα είναι οικτρό έκτρωμα.
Μέχρι τότε μπαμ μπουμ.

8. Slimkid3 + Dj Nu-Mark (ομώνυμο)

Δε θα καταλάβω ποτές πως το Λεπτοαγόρι3 διάλεξε όνομα από αυτόματη πρόταση του γκουγκλ για δημιουργία username ΠΡΙΝ ΚΑΝ υπάρξει το θέμα αυτό(στις εποχές Pharcyde η φάση ήταν τελέφωνο). Αλλά είναι καλός. Είναι τόσο καλός που ο Νουμαρκ ασχολήθηκε με το να φτιάξει καλά μπητ και να εργαστει σοβαρά μετά από 8 χρόνια. Δηλαδή αυτό δε το περίμενα. Φανκιά μέχρι που σκάει ο Κουαντίκ και Ολντ Σκουλ μέχρι εκεί που έρχεται η Ντίσκο.
Και Λεπτοαγόρι3 να μας λέει σμουθ ιστορίες που είναι μετανοιωμένος.

Σας ρίχνω ένα κομμάτι που οι συντελεστές του θα ήταν καλή παρέα μάλλον γενικά.

7. Madlib - The Beats

Ο "δίσκος" έχει διάρκεια πιο μικρή κι από όσο χρόνο κάνει η εσπρεσσιέρα μπρικιού που έχω. Αλλά αν θέλετε να ακούτε με καλύτερα αυτιά τη μουσική και τα ραπ που ακούτε, και αν είναι καλά κι αυτά τα ραπ που ακούτε, τότε θα πρέπει να ακούσετε 5 φορές αυτά τα μπητ. Δεκαεφτά λεπτά για να σκεφτείς τι ωραία που είναι να πίνεις εσπρέσσο(αυτόν που έφτιαξες) και να σκέφτεσαι τη φάτσα του Σαμαρά με τον τόνο που λεει το ντοκιμαντέρ της Stones Throw ότι ζυγίζουν τα βινύλια της εταιρίας να έχουν γίνει ένα. Ουψ ο Αντώνης είναι ο από κάτω σε αυτή την υπόθεση. Χάρμα.

(ε τώρα δε θα σου βάλω και κομμάτι, 17 λεπτά και κάτι είναι όλη η κυκλοφορία- "αχάριστε καλοπερασάκια ακροατή, μπιζναδόρε που θες να διαμαρτυρηθείς για να έχεις μισθό πάνω από 200ευρώ το μήνα, εσύ μας έφερες ως εδώ που θες να ακούς καλή μουσική κι όχι αυτό που με κοπο φτιάξαμε καίγοντας διαβατηρ... ώπα λάθος, τα όνειρα όσων δέρνουν τα ματ" θα συμπλήρωνε ο Eastwood των φτωχών και λούμπεν)

6. Guts - Hip Hop After All

Ο Daddy, dj Πραξιτέλους μπαρ κάθε Παρασκευόβραδο-να πάτε, είπε ότι τουλάχιστον είναι πιο ενορχηστρωτικός δίσκος. Αυτό είναι μια καλή αφετηρία κι ας μη του άρεσε τόσο συνολικά αυτουνού. Ο τίτλος τα λέει όλα όμως, από τα παιδιά που βγαίνουν από μέσα μας όταν ακούμε ότι θέλουμε πίσω τον κόσμο μας(και το μισθό και τη δουλειά και τα δικαιώματα μας-προσθήκη πολιτικής διαφήμισης-ναι-ρε-τραβάς-κανά-ζόρι;) μέχρι τον Mata Ace. Ναι ρε φίλε, ακούμε Masta Ace κομμάτι και είναι σα να γράφτηκε το 93, δε μπορούν πολλοί να το κάνουν αυτό.

5. Jolly Roger - Κενό

Ο δίσκος αυτός δεν είναι στο νούμερο 5 επειδή είναι ας πούμε καλύτερος από τους προηγούμενους 5. Βασικά είναι καλύτερος και από μερικούς από τους επόμενους 4. Επίσης, δεν είναι σε αυτή τη λίστα επειδή παίξαμε (ή επειδή μπορεί να παίξουμε κι άλλες φορές) μαζί. Έγινε αυτό που θεωρώ ότι είναι το Φλεβάρη που οριακά ήξερα ότι το Θέατρο Δρόμου δεν είναι κτίριο με αυλαία και ταξιθέτη. Εντάξει, ξέρουμε ή θεωρούμε ή έτσι νοιώθουμε, ότι είναι δίσκος για τις ερωτικές σχέσεις ή για το πως είναι όταν νομίζουμε ότι διαλύθηκαν για πάντα. Αλλά ενώ σχεδόν πάντα με τέτοιους δίσκους αυτό που σε περιμένει είναι ένα πρωινό μετά την ακρόασή τους που προσπαθείς να μαζέψεις κάτι κομμάτια σου από την τουαλέτα, μερικά από την κουζίνα και κάποια από το κομοδίνο(αν έχει από όλα αυτά τα μέρη), μετά την ακρόαση του Κενό απλά είσαι καλύτερα με τον εαυτό σου, σα να έχει γίνει η καλύτερη ανάλυση των επιλογών σου και βρήκες μια για να ζήσεις έστω. Δε στη λέει ο δίσκος βέβαια. Απλά θα φτάσεις κάπου που θα μπορείς να ξαναδημιουργήσεις. Εκείνο το Φλεβάρη σε ένα μικρό μπαρ στο Περιστέρι δεν θυμάμαι ούτε ένα κομμάτι από το Κενό που να κατάλαβα στο live, δεν έφταιγα εγώ, απλά τα πράγματα ήρθαν έτσι. Πήρα το δίσκο όμως. Το επόμενο βράδυ ήταν η ακρόαση. Το μεθεπόμενο πρωινό σας το είπα. Μη χάνετε τα πρωινά.

4. Got A Girl - I Love You But I Must Drive Off

Η Ramona του Scott Pilgrim, ο παραγωγός των Deltron, των Gorillaz και ίνδαλμά μας και ένα πρότζεκτ βγαλμένο από τη Νεοϋορκέζικη φινέτσα των 30s που νομίζουνε όλοι ότι θέλει 100χρόνια μουσική παιδεία και μερικές εκατοντάδες εκατομύρια μπάτζετ για να πραγματοποιηθεί. Εγώ δεν είπα τίποτα, εσύ σκέφτηκες αυτό.

3. Homeboy Sandman - Hallways

Δεν έχω κάνει "αξιοκρατική" λίστα γιατί απλά με τις αξίες θα ασχοληθούμε όταν η υπέρτατη αξία εκεί έξω(και μέσα) είναι οι ανάγκες μας. Και μέχρι αυτό το ωραίο μοτό γίνει αφίσα μας, εγώ θα ποστάρω τον Sandman όπου βρω. Γιατί ραπάρει για την άλλη αμερική, αυτοσαρκάζεται πιο ωμά και άμεσα κι από το πρόγραμμα του Συριζα, μιλάει για τους πρόσφυγες με τρόπο που κάνει το Μιχελογιαννάκη να φαίνεται σαν πρώην μεγαλοστέλεχος δεξιού κόμματος που ψήφιζε μνημόνια και δε το παραδέχεται και πατάει μπητ που πολλές φορές δε καταλαβαίνω γιατί διάλεξε αλλά καταλαβαίνω ότι είχε κάτι σπουδαίο να πει και βιαζόταν να το κάνει. Άμεσος.

2. Run The Jewels - RTJ2

Γιατί ο El-P απέδειξε με πανεύκολο τρόπο γιατί είναι ο καλύτερος παραγωγός μουσικής των τελευταίων 20 χρόνων. Γιατί μπορούσε να κάνει έναν μασιβ χιτ δίσκο μέσα σε 1 μήνα και απλά έκανε δίσκους για να διευρύνει τους οριζοντές του/μας. Και γιατί ο Κίλερ Μάηκ είναι ένας ράπερ που ραπάρει στο ούλτρα χιουμοριστικό του με πιο σοβαρό τρόπο από το σοβαρό τρόπο όλων των άλλων σαουθάδων(South, Νότιων). Και γιατί φίλε χαζέ dj, που για μένα δε θα έπρεπε να παίζεις ούτε με χαλασμένο media player στη φυλακή/στην πτέρυγα των ναζί(αυτή είναι η πρώτη φορά που έκανε κάτι που να μοιάζει με ραπ ρίμα μετά το 2002), που λες φίλε, εσύ χαίρεσαι που βρήκες σουπερ νέο χιτάκι να παίξεις στο σκατά μαγαζί που παίζεις και δε σερβίρει ούτε Τζεημσον ούτε Γιάγκερ το Σάββατο, αλλά ο λόγος και που υπάρχει αυτη η δυνατότητα για σένα είναι γιατί μερικές χιλιάδες άνθρωποι πριν 10 και 15 χρόνια δίναμε τα λεφτά μας για να ακούμε την ιδιοφυία του τύπου να κάνει δίσκους σα των κανιμπαλ οξ, το φανταστικ δαμαγε και το κολλεκτινγ δε κιντ.
Και χαιρόμαστε για αυτό.






1. Τοποθέτηση διαφήμισης