Η δημοσίευση
αυτή έχει δυο χαρακτηριστικά, είναι
μακροσκελής και γράφεται στο πλοίο
γυρνώντας από το mini tour
στην Κρήτη με το Βδέλυγμα,
τον Σοντερ και τον Δημήτρη Πάσχο. Το
πρώτο γιατί δε γράφω πια ούτε μακροσκελή
fb posts ούτε
πύρινα πολεμικά. Για τους λόγους μου
που θεωρώ σωστούς. Αλλά κυρίως γιατί
έχουν γίνει πολλά που θα ήθελα να
υπεραναλύσω αλλά ο πολύς αχρείαστος
χρόνος υπάρχει μόνο σε κάτι τέτοιες
στιγμές. By the way αν
θέλετε να μάθετε πως απόλυτα νομότυπα
να πιείτε freddo espresso με
1,45 αντί για 3,80 στο καράβι μη διστάσετε
να με ρωτήσετε. Αλλά κάτι έλεγα ότι θα
πω “για τα πολλά που έγιναν”. Ακουμπάν
και δεν ακουμπάν το χιπχοπ και τη μουσική
εν γένει, ακουμπάν και δεν ακουμπάν την
πολιτική και την μισθωτή εργασία. Δηλαδή
τα κάνουν όλα. Πολιτιστικά-πολιτικά
φεστιβάλ, σεξισμός, τουρ και ταξική πάλη
λοιπόν.
Θα αρχίσω
από το τελευταίο οπότε αν λέμε τώρα
θέλετε να διαβάσετε κάτι πιο προχώ, να
ξέρετε αυτό εδώ είναι κι όχι το αν
ο Σύριζα αποφάσισε να διαλύσει με
καπιταλιστικό αριστερισμό το φοιτητικό
κίνημα και το χιπ χοπ κίνημα και πήρε
όσο έπαιρνε το σχήμα μου η Πρωτοβουλία
Γένοβα στα κακά της. Την Τετάρτη το
πρωί μιας, και ξεμέιναμε στο Ρέθυμνο
που ήταν η πρώτη στάση του τουρ, πήγα
στην απεργιακή συγκέντρωση, στο προαύλιο
του ΓΝ Νοσοκομείου. Η μαζικότητα λόγω
της πόλης δε μου έδινε να καταλάβω τι
γινόταν εκεί που παίζεται το παιχνίδι
αλλά χάρηκα γιατί τα ποσοστά συμμετοχής,
ειδικά νοσοκομειακών και δασκάλων ήταν
αρκετά καλά από ό,τι άκουσα από τον
κόσμο. Στην Αθήνα όμως, οι φωτογραφίες
ήταν ενδεικτικές, νομίζω έχει να γίνει
τόσο πυκνή διαδήλωση από την Πανεργατική
απεργία του Φλεβάρη. Κρατούμενο αυτό
για όσους ξιφουλκούν όλη μέρα στο fb
για ταξικό μίσος αλλά
ασχολούνται με ζητήματα που είναι low
cost κλάσμα της ταξικής
πάλης. Συνεχίζουμε οπότε. Μπορούμε να
κάνουμε ένα μεγάλο απεργιακό κίνημα,
γιατί ήδη γεννήθηκε. Άρχισε να περπατάει
παιδιά.
<1 span="">
Σεξισμός και σεξουαλικότητα,
μεγάλο κεφάλαιο. Δεν ξέρω αν φταίει η
επίμονη ανάγνωση του Ένγκελς ή οι
εκπληκτικές εισηγήσεις που έχω ακούσει
στα φεστιβάλ του κόμματός μου, αλλά
παιδιά, ας ξεκινήσουμε πρώτα από το ότι
ζούμε σε μια κοινωνία που η μόνη έκδοση
της σεξουαλικότητα που δεν είναι ταμπού
είναι η κουλτούρα του ξέκωλου, βγήκε
και ένα βίντεο κλιπ μάλιστα που το
επιβεβαιώνει και φυσικά κι αυτή σε
ετεροφυλική έκδοση. Κάθε άλλη αναφορά
στη σεξουαλικότητα συνήθως αντιμετωπίζεται
στην καλύτερη με αντιδράσεις τόσο ταμπού
όσο αυτή του κοβερ του ομώνυμου
επιτραπέζιου παιχνιδιού. Οπότε η πρόκληση
που δεν είναι κομμάτι της σεξιστικής
κυρίαρχης ιδεολογίας είναι αυτή που σε
ένα βαθμό καταργεί τα υποκείμενα. Τα
κομμάτια που μειώνουν τις γυναίκες,
τους γκέη, τις λεσβίες και γενικά ό,τι
“βγαίνει” σε άνθρωπο και το θέλει
μειωμένο η κυρίαρχη ιδεολογία, δεν είναι
το πρόβλημα τους ότι μιλάνε για σεξ,
κάβλωμα και καλό ξεκάβλωμα, το πρόβλημά
τους είναι η δημιουργία υποκειμένων
και αντικειμένων της σεξιουαλικότητας
και η χρήση ενεργητικών και παθητικών
σεξουαλικώς εκφραζόμενων ανθρώπων. Αν
συμφωνούμε εδώ, φίλε από τη συλλογικότητα
που επι σκηνής και από μικρόφωνο
διαμαρτυρήθηκες στο Βδέλυγμα, να μας
πεις τι μουσική και τι στίχους ακούς.
Γιατί αυτό που κάνει σε κάποια κομμάτια
ο Αντώνης σε γκέη έκδοση, δε ξέρω καν αν
υπάρχει ακριβώς σε στρέητ έκδοση(κάτι
δηλαδή που αντιβαίνει τον από πάνω
κανόνα),
οπότε ή ο καπιταλισμός βρήκε ένα γκέη
να του κάνει τη δουλειά ή μας μετράει
λάθος το youtube τα
views και
έπρεπε να έχουμε αυτά του σεξιστή που
έκανε το dab.
Κάτι άσχετο με το συγκεκριμένο αλλά
σχετικό με τη σεξουαλικότητα και
συζητήσεις που είχαμε τελευταία, είναι
ότι δε ξέρουμε πως θα είναι η σεξουαλικότητα
στον κομμουνισμό, αλλά αυτό που σίγουρα
δε θα είναι, είναι σχετικά σταθερές και
ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Αυτό είναι το
ΠΑΣΟΚ του '80. Μήτρα της γενιάς μας,
κυριολεκτικά, μεταφορικά και καθόλου
υποτιμητικά. Οπότε λέω ότι όσο δεν είχαμε
σοσιαλισμό οικονομικά το 80, άλλο τόσο
δεν είχαμε και κομμουνισμό σεξουαλικά.
“Καλά θα παίξει ο Λεξ για φεστιβάλ
του Συριζα;”. Δεν ξέρω γιατί τόσος ντόρος
αλλά η πλειοψηφία των πολύ γνωστών
καλλιτεχνών (κάθε μουσικής) παίζουν
συνήθως με διοργανωτή/έδρα ένα χώρο
μέσων παραγωγής(κτίριο, ηχητικά, μικρόφωνα
κλπ κλπ) που τα έχει ένα αφεντικό. Οπότε
καταλαβαίνω το ότι ο Σύριζα είναι αυτό
που είναι, αλλά και ο Λεξ είναι αυτό που
είναι, κι όποιος νομίζει ότι οι πολιτικές
απαιτήσεις από έναν Λεξ πρέπει να είναι
επιπέδου ριζοσπαστικής πολιτικής,
συγγνώμη αλλά στον πλανήτη Γη υπάρχουν
άλλες επιστήμες για να ασχοληθούν με
τέτοια πράγματα. Όχι η πολιτική. Σε έναν
πλανήτη που οι ταξικές κοινωνίες
διαδέχονται, εξελίσσονται και εν τέλει
θέλουμε να καταργηθούν οι κρίση ανθρώπων
και ομάδων για την πολιτική τους συνέπεια
γίνεται σε διαδρομές πολιτικές που
είναι όντως διαδρομές και όντως πολιτικές.
Αν είναι να κρίνουμε τις επιλογές των
καλλιτεχνών εν γένει με πολιτικό
αντικαπιταλιστικό κριτήριο διαλέξτε
άλλη παρέα. Ο καλύτερος μουσικός που
ξέρω στην Ελλάδα δεν έχει καμία επαφή
με την πολιτική άλλωστε, τι να κάνουμε
συμβαίνουν κι αυτά, δε γίνεται κάθε
γενιά να βγάζει και ένα Μίκη. Βέβαια με
πολιτικό πρώτα και με μουσικό μετά
κριτήριο πρέπει να κρίνονται οι ηγεσίες
κομμάτων που οργανώνουν πολιτιστικά-πολιτικά
φεστιβάλ. Οι ηγεσίες κομμάτων της αριστεράς
με οργανωτές, στελέχη, μουσικούς που
ασχολούνται με το πρόγραμμα ενός φεστιβάλ
μας έχουν προσφέρει κατά καιρούς τόσα
αχρείαστα βατόμουρα που θα θέλει ένας
μέσος ακροατής να κάνει φίλο το Λεξ
μετά: Βουρλιώτη στο Τρίτση, Asian Dub ασταμάτητα
σε βαθμό σκορπιον-ισμού της μπάντας
μέχρι να ξεκολλήσει η φάση από 3-4%,
Ματιάμπα για πάντα στο Τρίτση, Σαββόπουλο
στο πεδίο του Άρεως παλιά μέχρι να βγούμε
από την ΕΟΚ, κομμουνάρικα αφιερώματα
Μίκη κι ας είναι πιο ΕΠΑΜ κι απ' τον
Καζάκη, και όλα αυτά πριν καπνίσω δυο
τζούρες απ' το τσιγάρο μου. Οπότε τα μέλη
ή φίλοι/ες οργανώσεων που έχουν
προπαγανδίσει τά άνωθεν να μου κάνουν
τη χάρη, αλλά αν η ηγεσία τους έχει
χαμηλότερο κριτήριο από το Λεξ, λέω ότι
δε φταίει ο Λεξ. Βέβαια ένα φεστιβάλ
που οργανώνεται από πολιτική σκοπιά
μεν(που δεν είμαι και πάντα σίγουρος)
αλλά με κράχτη τους μουσικούς όποια
δικαιολογία κι αν έχει χρωστάει την
ύπαρξη του στη δημιουργία ενός προτύπου.
Ποιο πρότυπο; Μα φυσικά τα πανηγυρικά
φεστιβάλ της μεταπολίτευσης, μιας
τρομερής περιόδου εργατικών αγώνων και
ριζοσπαστισμού, για της οποίας τους
πραγματικούς πρωταγωνιστές η επίσημη
αριστερά του τότε επιφύλασσε μια γερή
δόση σαπιόκρασων (αρκετές δεκαετίες
πριν κατακλείσουν τα Περίπτερα και με
σπρώξουν ορμητικά στα ενεργειακά ποτά),
λαϊκού τραγουδιού και τον προαναφερθέντων
τραγουδοποιούν που με λίγες εξαιρέσεις
στοιχειώδους τιμιότητας άλλοι κατέληξαν
στις αυλές της ΝΔ να παίζουν τους κωμικούς
και άλλοι στο να γράφουν κομμάτια για
τον Νταλάρα, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει
και μεγάλη διαφορά. Αν υπάρχει ιστορικός
των φεστιβάλ στην Ελλάδα θα έπρεπε να
γυρίσει πίσω σε εκείνη τη δεκαετία και
να πάρει μετά το κίνημα ατόφια τη σύγκριση
εκρηκτικής ριζοσπαστικοποίησης από τη
μια και τελειωμένου ροζέ να κολλάει σε
πάτους φθαρμένων από την απεργία και
τη δουλειά 70s sneakers
στην Αλεξάνδρας. Οι εργάτριες και οι
εργάτες, η νεολαία, διασκεδάζουν, βγάζουμε
γούστα, δεν χρειαζόμαστε πολιτικές
συζητήσεις που είναι η ομιλία της
ηγεσίας, άντε και μερικών φίλων και προς
το τέλος αν διαολεμένο ξεκούρδισμα
κιθάρας ή ένα γαμάτο μπητ για να μας
παίρνει το μυαλό. Θέλουμε πραγματικές
συζητήσεις, αντιπαράθεση με κανόνες κι
όχι καφενείο, debate στο
κίνημα-όχι για το ποιος θα φέρει το
κοντινότερο σε rolling stones
ή dead prezz. Ας
λυθεί το πρώτο σε κάποια φεστιβάλ, και
μετά θα φέρω τους Run The
Jewels, εγώ με υποθήκη το
σπίτι μου αν αλλάξει η δομή κάποιων
φεστιβάλ.
Δε σας έχω όμως πει τίποτα
για το τουρ, και είναι κρίμα. Κρίμα για
αυτό το γαμάτο νεό ράπερ που αν υπήρχε
διαδικασία υπογραφής συμβολαίων θα
έπρεπε να δώσουμε λεφτά να τον υπογράψουμε.
Για τον άνθρωπο που με τραγούδια και
λόγια εξήγησε σε ένα κοινό αποτελούμενο
από ένα ποτ πουρί της ρεθυμνιώτικης
κοινωνίας πράγματα που άλλες εποχές θα
ήταν πολιτισμικό σοκ. Για το καλύτερο
λαηβ που έχουμε κάνει ποτέ βασικά αναλογικά με το πόσο σάπια πέρασα(Ρέθυμνο). Για
το Δημήτρη που όλη την κριτική σκέψη
και αυτοσυγκράτηση την έμαθε στο ωδείο,
κι έτσι παραλάβαμε έναν άνθρωπο που σου
καίει το μυαλό και τη διαλεκτική μέχρι
να πιάσει το μπάσσο αλλά μετά ακούγεται
σαν ένας πολύ καλός μπασσίστας που άκους
σε ξένα γκρουπ. Προσωπικά το τουρ ήταν
κουραστικό με έναν περίεργο τρόπο, δε
με έκανε ποτέ να κοιμηθώ πολύ κι ας είχα
το χρόνο κάποιες φορές, με έκανε σίγουρα
πιο συντονισμένο και πιο οργανωτικό
όμως. Στο Ρέθυμνο είχα τόση υπερένταση
πχ, που για να βγάλω το Γάμα μου την
καρδιά στα 80bpm, το
σκεφτόμουν στα 75, να κάτι που δε μου είχε
τύχει. Στα Χανιά είχα χαρεί τόσο που
έστησα πικάπ χωρίς “ποδαράκια” πάνω
σε ένα παλιό μπαρμπρίζ που έχει το όμορφο
μπαρ για decks και
δε κούναγε καθόλου, που μάλλον έκανα τα
καλύτερα σκρατς της ζωής μου. Στο Ηράκλειο
πήγα να κάνω το κόλπο και να βγάλω έναν
ηχολήπτη από το καπέλο όπως το Δεκέμβρη αλλά κάποια πράγματα είναι ανθρωπίνως αδύνατα. Με διέλυσε
μουσικά αυτό το πράγμα, αλλά είμαι σε
περίοδο που τελειώνω το δίσκο μου και
δε θα ασχοληθώ με τεχνικά προβλήματα
άλλο.
Ξέρω ότι το Σάββατο 25/6 θα έχω ένα
πρωτότυπο ριζοσπαστικό στιχουργικά
σετ αφιερωμένο στους The
Coup στη γιορτή της Εργατική
Αλληλεγγύης στον κήπο του Συλλόγου
Αρχαιολόγων στην Ερμού που πρέπει να
έρθετε νωρίς για να παρακολουθήσετε
την πολύ σημαντική συζήτηση ένα χρόνο
από όταν χέστηκε η άρχουσα τάξη στην
Ελλάδα με το Όχι, την Παρασκευή στις
31/6 θα έχουμε ένα ωραίο σετ με το Βδέλυγμα και έναν mc
guest στο Μικρό Καφέ στο Περιστέρι και καλή κορύφωση θα
είναι το μεγάλο live τουΧιπ Χοπ Καφενέ στις 9 Ιούλη στην κεντρική
πλατεία Περιστερίου όπου θα παίξω live
ένα μισάωρο instrumental
hip hop πρόγραμμα.
