2017 - US Top 10 Albums

Το 2017 ήταν μια χρονιά υψηλής παραγωγικότητας σε χιπ χοπ δίσκους για την αμερικάνικη μουσική σκηνή. Αυτό είναι βασικό στοιχείο (και) αυτού του άρθρου και βασικός τροφοδότης της συζήτησης γύρω από το σύγχρονο χιπ χοπ. Βγαίνουν πολλοί δίσκοι, η δημιουργικότητα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα και ποσοτικά και ποιοτικά. Αυτό που έχει μεγαλύτερη ακόμα αξία είναι ότι λίγοι από τους γνωστότερους ή (βάση των ως τώρα κριτικών) ποιοτικότερους δίσκους έχουν μεγάλη ακροαματικότητα σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων που βρισκόμαστε. Από αυτή την άποψη αρκετά ψηλά σε ακροάσεις βρίσκονται οι δίσκοι του Eminem, του Lamar ή και του Jay-Z αλλά αυτό θα ήταν παράδοξο να μη συμβαίνει με καλλιτέχνες που έχουν πολλά χρόνια ή δεκαετίες κυκλοφοριών και τουλάχιστον στις ΗΠΑ αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ποπ στερεώματος. Ταυτόχρονα όμως, ίσως το μισό τοπ10 που ακολουθεί παραμένει στην αφάνεια για το εγχώριο χιπ χοπ κοινό άσχετα με το τι είδους επιτυχία κάνει γενικά. Αυτό δεν είναι μια αφ υψηλού θεώρηση, είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί: να συζητήσουμε για τους πραγματικά καλύτερους χιπ χοπ δίσκους της χρονιάς ακόμη και με το πρίσμα που διάλεξε η ατομικότητά μου.

 

       

10. Tyler The Creator - Flower Boy

       Ο Tyler The Creator δε χρειάζεται πια συστάσεις. Η συνθετική του ικανότητα όμως χρειαζόταν και με το δίσκο αυτό καταθέτει διαπιστευτήρια production skills. Πιάνο, drums, riffs υφαίνουν έναν ολοκληρωμένο δίσκο και αφήνουν πολύ όμορφα το περιθώριο για το ραπ του Tyler. Αρκετά καλοκαιρινό ύφος εναλλάσσεται με σκοτεινά τραγούδια σε ένα επιτηδευμένα άνισο σύνολο που όμως δένει τελικά αρκετά σφιχτά. Η καλύτερη κατάθεση του Tyler ως σήμερα.

9. Rapsody - Laila's Wisdom

        Το γυναικείο ραπ διανύει μια σχεδόν χρυσή περίοδο σε δυο επίπεδα. Από τη μια υπάρχει πραγματική ροή κυκλοφοριών από γυναίκες ράππερ και από την άλλη υπάρχει μέλλον σε όλα τα επίπεδα. Η Rapsody κατάφερε να βγάλει τον γυναικείο rap δίσκο της χρονιάς, παρότι δεν ήταν η ράππερ με το μεγαλύτερο hype και παρότι υπήρχαν αξιόλογες κυκλοφορίες ή επανακυκλοφορίες δίσκων μέσα στη χρονιά(Princess Nokia, Little Simz και -ναι- Cardi B). Επιθετική σχεδόν σε όλο το δίσκο, στα ίσια με τους πραγματικά ιστορικούς καλεσμένους της (π.χ. Kendrick, Black Thought, Busta) και με πολύ δυνατό lead single χωρίς όμως να σου παίρνει την προσοχή από τον υπόλοιπο δίσκο.

8. Brockhampton - Saturation (I, II & III)

       Ο Ameer Vann ονειρεύεται μια ζωή γεμάτη απολαύσεις με το που ξεκινά ο πρώτος από τους τρεις(!) δίσκους που το γκρουπ κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά. Τα standards δεν αλλάζουν όποιος από το πολυπληθές γκρουπ/κολλεκτίβα και να περνά από το μικρόφωνο και όσα τραγούδια μετά και αν μιλάμε. Βαριά φρέσκα μπητς με θεματολογίες βγαλμένες από τις καλύτερες και τις χειρότερες ραπ παραδόσεις έχτισαν φέτος ένα μύθο γύρω από το όνομα Brockhampton. Ο μύθος συνεχίστηκε μέχρι και όταν άρχισε να γράφεται αυτό το άρθρο μιας και το τρίτο μέρος των Saturation κυκλοφόρησε στα μέσα του Δεκέμβρη. Αν έπρεπε όμως να διαλεχθεί ένα μέρος τους, αυτό θα ήταν το πρώτο, ένας σύγχρονος 90s ραπ δίσκος.

7. Milo - Who Told You To Think??!!?!?!?!

         Γενική παρατήρηση στο αμερικάνικο χιπ χοπ και φέτος, αλλά επίσης εδώ και κάποια χρόνια: πολλοί αργοί δίσκοι. Ειδική παρατήρηση για το Who told you to think????: και πολύ αργοί ενίοτε. Ίσως ο πρώτος εδώ και δέκα χρόνια ραπ δίσκος που μπαίνει στους αγαπημένους μου και κουβαλάει τόσες φιλοσοφικές αναφορές ή τόσες αναφορές σε φιλοσόφους. Επιστροφή σε εξίσου γενική παρατήρηση χρήσιμη και για μετά: τρομερά καλοί αργοί δίσκοι αυτή τη χρονιά. Τελευταία χρόνια το αμερικάνικο χιπ χοπ έχει βρεθεί με ένα μεγάλο κέρδος, υπέροχους δίσκους που δεν έχουν την ανάγκη ψεύτικων catchy ρυθμών ή επιτηδευμένων uptempo τραγουδιών. Το WTYTT είναι ένας αργός state of mind του Milo δίσκος. Απλά μιλάμε και για ένα τρομερό μυαλό.

6. Wiki – No Mountains In Manhattan

        Η αλητεία δε θα φύγει ποτέ από το ραπ(mainstream και μη). Με την κυκλοφορία του πρώτου του major δίσκου (στην XL) ο Wiki επιβεβαιώνει αυτή τη θέση. Αν ο Wiki δεν ήταν αυτό που είναι (ένας αλητάκος που έγινε ράππερ), δε θα ήταν τίποτα. Ραπ για το ραπ σα να έχουμε 1995. Τύπος που θα τον ψήφιζες για δήμαρχο και μετά θα έτρεμες μη τυχόν και εκλεγεί. Ίσως η καλύτερη προσθήκη της Νέας Υόρκης στο ραπ του παρόντος και του μέλλοντος.

5. Jay – Z – 4:44

        Θα χρειαστεί μια προκλητική τοποθέτηση: αν ο Eminem έβγαζε έναν τόσο καλό δίσκο μετά από 20 χρόνια καριέρας, θα παραμιλούσαν όλοι. Για τον Jay-Z είναι απλά μια καλή χρονιά. Κυκλοφόρησε τον καλύτερο του δίσκου εδώ και σίγουρα 6 χρόνια(ή 16 αν με ρωτάτε). Ένας αργός, περισσότερο απολογητικός και λιγότερο braggadocio Jay – Z από ποτέ. Ο παραγωγός No Id στα μεγαλύτερα και πιο crossover κέφια της καριέρας του υπογράφει την παραγωγή σε μερικά διαμάντια όλης αυτής της χρονιάς, χτίζει ένα neosoulful ας πούμε ηχόχρωμα και κάνει το δίσκο να ακούγεται classy και classic.


https://www.youtube.com/watch?v=FCSh48OlvMo


4. Jonwayne – Rap Album 2

        Αν ήσασταν στη Stones Throw και μάλιστα στους βασικούς του ρόστερ και λόγω αλκοολισμού κινδυνεύατε να γίνετε στην καλύτερη περίγελος και στη χειρότερη παντελώς άνεργος δε νομίζω ότι θα επιστρέφατε από εκείνο το σημείο όπως ο Jon Wayne(πραγματικό όνομα). Ο Jonwayne απέδειξε τα τελευταία 2 χρόνια ότι το Jameson δεν είναι παιχνίδι και ότι το ραπ παιχνίδι έχει μεγάλα αισθητικά περιθώρια. Έφτιαξε μια εταιρία σχεδόν “σφραγίδα” με μικρό ως μη ανακοινωμένο ροστερ, με fb page που δε καταλαβαίνεις αν θέλει όντως likes και κατάφερε να τον κυνηγάει το Forbes για το “επιχειρηματικό πλάνο” που συνέλαβε. Πως έγιναν όλα αυτά; Επειδή έγραψε έναν τρομερά εσωστρεφή δίσκο με τρομερά εξωστρεφή αφήγηση, σα να μη τον πόνεσαν οι προαναφερθείσες καταστάσεις. Αλκοόλ, άνθρωποι που γελούν με το παρουσιαστικό του, το χιπ χοπ που τον επηρέασε, η αφάνεια που τον βρήκε μετά την πρώτη(και ιδιαίτερα καλή) κυκλοφορία του στη Stones Throw, όλα δωσμένα με αργούς ρυθμούς υψηλής έντασης και ιδιαίτερου τρόπου αφήγησης. Άλλωστε “γιατί να πας στην εκκλησία αν νοιώθεις θεός ο ίδιος;”.


3. Kendrick Lamar – DAMN.

        Το Damn ήρθε και έκατσε. Ο πιο αργός δίσκος του Lamar. Ο πιο “πολιτικός” δίσκος του Lamar, λίγο δηλαδή αλλά σε συγκεκριμένες συνθήκες. Το ίσως καλύτερο intro της δεκαετίας προλογίζει ένα απίστευτο σερί τραγουδιών, των 10 πρώτων που κυλούν νεράκι και θέλεις επανάληψη. Θα ήταν πρώτο, και παραδόξως μιας και δεν είμαι ακριβώς φαν του Kendrick, αν αυτό το σερί δε το κλωτσούσε στο κεφάλι με το κομμάτι με τους U2. Ευτυχώς ο Alchemist διορθώνει όσο μπορεί αυτό το σπασμένο σερί ακολούθως. Κατά τα άλλα εξεζητημένες παραγωγικές επιλογές και μεθόδοι(riffs με autotune, ταμπουρα μαζί με μπότες στα ντραμς, επαναφορά του ξεχασμένου reverse στις μουσικές λούπες ντύνουν τον καλύτερο δίσκο του Lamar μέχρι σήμερα. Ενός από τους καλύτερους ραππερ που είχαμε και θα έχουμε την τύχη να ζήσουμε.


2. Run The Jewels - 3

      Run The Jewels, επεισόδιο τρίτο σημαίνει ότι δεν έχουμε μια υβριδική μορφή γκρουπ πια, δεν έχουμε ένα δεμένο ντουέτο απλά. Έχουμε ένα ολοκληρωμένο ραπ συγκρότημα με δικό του ήχο, δικό του κώδικα και δικό του φεστιβαλικό κοινό γηπεδικών διαστάσεων και αισθητικής. Αυτά αποτελούν πια τη γενική σφραγίδα των Killer Mike, El-P (και Trackstar the DJ θα πρόσθετα). Ο τρίτος τους δίσκος είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια, συνολικά ρυθμικά λιγότερο φρενήρης και πιο δουλεμένος τους. Δεν έχω καταλήξει αν είναι ο καλύτερός τους, αλλά σίγουρα δε είναι τόσο σημαντικό στην ουσία. Σημαντικό είναι ότι έχουμε ένα δίσκο που έχει γωνιές να αράξεις και να προβληματιστείς(Thursday in the Danger Room, 2100), έχει club τραγούδια όπως το Panther Like A Panther, έχει hits(Legend Has It, Talk To Me). Η πορεία του γκρουπ έχει πια χαρακτηριστικά φαινομένου, τέτοιου που κάθε μα κάθε νέο (και συνήθως τελευταία mainstream) μέσο που τους αφιερώνει γραμμές ή σελίδες δε μπορεί παρά να ξεκινάει γράφοντας για τους “40ρηδες που πιάσαν το πικ τους μετά τα 40”. Θα φρενάρει άλλαγε αυτή η πορεία; Κανείς δε ξέρει. Ξέρουμε όμως ότι έχει διανύσει μόλις 4 χρόνια και δε φαίνεται να σταματά πουθενά.



1. Vince Staples – Big Fish Theory

        Δε θυμάμαι ποια χρονιά ή σε ποια περίπτωση η άποψή μου ήταν ταυτόσημη με ένα τυπικό χωνευτήρι κριτικών (όπως πχ το metacritic) αλλά αυτό σύμβαίνει πάνω κάτω με την επιλογή του νο1. Και δικαιολογημένα. Μπορεί ο Vince να θέλει ο δίσκος του “να πάρει grammie καλύτερου ηλεκτρονικού δίσκου της χρονιάς” αλλά πιο πολύ κατάφερε να φτιάξει ένα χιπ χοπ δίσκο για τα κλαμπ του μέλλοντος παρά αλλάξει είδος. Με το Big Fish Theory παρουσιάζει την πιο conscious εκδοχή ενός μαύρου ράππερ ραμμένη πάνω στο πιο ανορθόδοξο για χιπ χοπ μουσικό πλέγμα. House στοιχεία, περίεργα wobbles, Kendrick Lamar στο πιο “μη χιπ χοπ” παραγωγικά τραγούδι, αγνή αντιΤραμπ οργή χωρίς γλείψιμο της Χίλλαρυ, έρωτας, αγκαλιά με την Kilo Kish να υπογράφει τον πρόλογο στα περισσότερα τραγούδια, ένα έπος διάρκειας 36λεπτών. Ο μόνος ράππερ με ασταμάτητη ροή συνεντεύξεων και “σοκαριστικών” δηλώσεων που γράφει προσεγμένη μουσική, όντως πολλή μουσική(2 δίσκοι και 2 ep σε 2,5 χρόνια), όντως κορυφαίο ραπ.

Honorable Mentions:       
      Αρκετοί άλλοι δίσκοι ήταν ιδιαίτερα ποιοτικοί ή/και εφυείς. Ο Billy Woods συνέχισε το σερί πολύ καλών δίσκων αυτή τη φορά κυκλοφορώντας ένα lp σε εξ ολοκλήρου σε παραγωγή του Blockhead και άλλον ένα δίσκο ως Armand Hammer με τον Elucid με όνομα Rome που επίσης ήταν μια στιβαρή κυκλοφορία. Ο ίδιος ο Elucid μάλιστα κυκλοφόρησε έναν αρκετά πειραματικό δίσκο με sci-fi ύφος και, σε ένα βαθμό, θεματολογίες.
       Ο Open Mike Eagle, από την άλλη, πιθανά αν έγραφα ένα top11 να έβρισκε θέση στην αρίθμηση με το φετινό του δίσκο με πολλά protest στοιχεία και πολύ πιο δουλεμένη φωνή από παλιότερα. Το 2017 επέστρεψαν και οι Atmosphere με πολύ όμορφο δίσκο που χρησιμεύει κυρίως για να μας θυμήσει ότι μπορούν να ξαναβγάλουν έναν πολύ μεγάλο δίσκο στο άμεσο μέλλον, κι όχι μόνο να επαναπάυονται σε παλιότερα πικ καριέρας. 
       Τέλος, Migos και Future έβγαλαν τις σοβαρότερες δουλειές τους από ποτέ δείχνοντας ότι μπορεί το trap να μην έχει τελειώσει, αλλά ίσως γίνει κάτι καλύτερο αν περάσει σε μια νέα φάση. Σε αυτό το επίπεδο, ο Vince τους διέλυσε: και νέο επίπεδο και δεμένο ύφος.

Σημείωση:

* Ο Stormzy και ο The Streets με το κωδικό όνομα “The darker the shadow the brighter the light” έβγαλαν στη Βρετανία δυο σπουδαίες δουλειές που αν το αφιέρωμα ήταν για το “αγγλόφωνο”(sic) hip hop πιθανά να έβρισκαν θέση ακόμη και στο top10 του.

10 χρόνια, που δε τα λες και 10, Renegade Instruments

10 χρόνια, που δε τα λες και 10, Renegade Instruments

       Ούτε επετειακό live θα κάνω, ούτε θα πρέπει να θεωρηθεί κάποια στάνταρ επέτειος. Απλά μιας και συμπληρώνονται φέτος δέκα χρόνια από την πρώτη μουσική κυκλοφορία που έκανα είπα να γράψω μια ανασκόπηση αυτών των όσων χρόνων ασχολούμαι με τη μουσική και τη μουσική δημιουργία. Η ιστορία μας ξεκινάει άλλωστε αρκετά αρκετά παραπάνω από 10 χρόνια πίσω. Δείξτε υπομονή, κάντε χρήση των links, είναι γρήγορα και δουλεύουν όλα, και άμα θέλετε ας ακούτε τα τραγούδια μου όσο διαβάζετε.

      Το 2001-2003 ήταν μια περίεργη εποχή για να αρχίσεις να ακούς χιπ χοπ στην Ελλάδα. Περίεργη γιατί δεν ήταν κι ότι ζούσες το πρώτο κύμα χιπ χοπ εισβολής στη μουσική καθημερινότητα των σχολείων, αλλά δε ζούσες και την τραγωδία του 2003-2005 που πρέπει να κυκλοφορήσαν στην Ελλάδα οι λίγότεροι χιπ χοπ δίσκοι σε βάθος 25ετίας πια. Έτσι λοιπόν, η μανιώδης ακρόαση (π.χ.) Eminem, Beastie Boys και Cypress Hill (αφού ακόμη κι ο σχολικός περίγυρος που σε είχε πρήξει με Ημιζ, ΖΝ κλπ πλέον άκουγε ...ισραηλινή trance) έφτασε κάποια στιγμή στο να γνωρίσω καλύτερα φίλους και ανθρώπους που όντως προσπαθούσαν να κάνουν χιπ χοπ. Λεγόντουσαν Δ.Κ.Η.(Διατάραξη Κοινής Ησυχίας) και πέρα από το φίλο μου το Χάρη κι έναν άλλο mc το Νίκο, είχαν και έναν παραγωγό, τον Molder X. Κάπου το 2003-2004 κάναμε μια δίκαιη ανταλλαγή με αυτόν, εγώ του έδωσα 3 δίσκους που θεωρούσα καλούς για σαμπλάρισμα κι αυτός μου έδωσε ένα cd με προγράμματα. Το cd περιείχε το Fruity Loops 4 και το Cool Edit 2. Το δεύτερο το χρησιμοποιώ στην ίδια έκδοση μέχρι σήμερα, το πρώτο πάλι καλά με τα χρόνια έγινε κανονικό πρόγραμμα, πρώτον, και αν ξέρεις να το δουλεύεις δε σε δεσμεύει σε τίποτα, δεύτερον.

ταγκιά του 2003

       Το 2004 ο Renegade πάει στο Ηράκλειο για σπουδές και παίρνει μαζί του την ελπίδα γρήγορα να πάρει εκεί και τα παλιά Hi Fi ηχεία από το υπόγειο του πατρικού για να αρχίσει να κάνει τίποτα με τα προγράμματα. Η ταγκιά "Renegade" υπάρχει από τότε και στο μετέπτειτα T Shirt working class dj αυτή η ίδια ταγκιά κοπιαρισμένη από μια θήκη cd μου που έχω από το 2003 εμφανίζεται πάνω του. Πάλι καλά στο Ηράκλειο βρίσκω έναν καλά στημένο τεχνικά πανεπιστημιακό ραδιοφωνικό σταθμό και αρχίζω να κάνει εκπομπή εκεί γρήγορα. Η εκπομπή ονομάζεται Black Thought και είναι μια εκπομπή μόνο για το ξένο χιπ χοπ. Το Δεκέμβρη αυτής της χρονιάς δημοσιεύεται στη σελίδα της εκπομπής το Top-10 των τραγουδιών που άκουσα το 2004. Ένα αλλοπρόσαλλο τοπ10. Εκεί γνωρίζω τον Μολώχ γινόμαστε φίλοι και αρχίζουμε μαζί με έναν άλλο φίλο που γνώρισα κάτω, το Μπάμπη, να ακούμε μουσική, με τον πρώτο να κάνουμε και καμιά εκπομπή μαζί και να θέλουμε να στήσουμε και lives στην πόλη. Ο Μολώχ μια μέρα μου δείχνει δυο βασικά πράγματα στο πρόγραμμα που είχα πάρει από τη Λιβαδειά. Παραμένουν μέχρι σήμερα τα μόνα πράγματα που μου έδειξε κάποιος τη μουσική παραγωγή(δεν υπήρχε και youtube για tutorials τότε και για αρκετό καιρό μετέπειτα) και αξίζουν τα credits. Με τη μούρλα του πρώτου έτους καταλήξαμε μάλιστα στη μοναδική συναυλία που έχει δώσει ποτέ ο Rjd2 στην Ελλάδα. Ήταν η στιγμή που κλείδωσε μέσα μου η ιδέα ότι αν κάνω μουσική θα κάνω αυτό και τίποτα άλλο (π.χ. ραπάρισμα, στιχουργία). Το 2004-5 οργανώνουμε 2,3 live που παίζουν (κυρίως) οι: Στίγμα(μετέπειτα μέρος του σχήματος Βρώμικος Νότος), μέλη των Ψυχοδράμα, Goat, ΝΤΠ, Μέγας, ο μετέπειτα Κανον, ο Zara Lee, οι Ηρακλίκα, ο B Digital, ο Kebzer. Σήμερα αυτό το άθροισμα καλλιτεχνών σε στέλνει ψυχιατρείο μάλλον.

Ηράκλειο 2007
λίγο μετά την κυκλοφορία του LoveVsRevolution

       Ξεκινάω τις παραγωγές κάπου στο 2005 και επίσης μαζεύω μαζί με φίλους τραγούδια από την Κρήτη για ένα τύπου mixtape με χιπ χοπ από την Κρήτη. Κυκλοφορεί το Σεπτέμβρη σε 120 αντίτυπα σε Cd που όποια/ος έχει έστω και ένα σπίτι του να ξέρει τον θεωρώ ήδη πολύ πιο γέρο από μένα-δεν έχω αντίτυπο. Στην κυκλοφορία αυτή προσθέτω ταυτόχρονα πολλά ενδιαφέροντα και γόνιμα πράγματα και πολλά περίεργα ως κακά οπότε και με αγαπάνε και με μισούν οι “συνεργάτες”. Ουάν λαβ πάντως. Κάπου εκεί έχω γνωρίσει τη Στέλλα(και την αδερφή της Μαργαρίτα) που τα ψιλοβρίσκουμε στα mainstream ακούσματα αλλά επίσης τη πριζώνω με Def Jux κι αυτή με Roots Manuva. Ταυτόχρονα γνωρίζω τον πρώτο άνθρωπο που συμφωνούμε σε πιο περίεργα, για εκείνη τη χιπ χοπ περίοδο(ίσως όχι μόνο εκείνη την περίοδο), ακούσματα, το Βαγγέλη, μετέπειτα Evan Sbk και παραγωγό του Νέγρου του Μοριά. Κάνουμε και djsets μαζί, από τα πιο όμορφα dj sets που έχω κάνει μέχρι και σήμερα. Την ίδια περίοδο αρθρογραφώ κανονικά στο hiphop.gr. Παρουσιάσεις δίσκων El-P και αφιερώματα σε καλλιτέχνες όπως οι Atmosphere δημοσιεύονται για πρώτη και τελευταία φορά(viberated triggered) στο ελληνικό ίντερνετ. Υπάρχουν ακόμα διαθέσιμα.

       Το 2006-2007 αρχίζω (λίγο) πιο σοβαρά να δουλεύω στις παραγωγές, φτιάχνουμε ένα παρεϊστικό κρου με φίλους γκραφιτάδες και παραγωγούς χιπ χοπ, το Getting Cold Lovers, και τον Ιούλη του 2007 κυκλοφορώ το beattape Love vs Revolution μέσω του fourelements.gr. Οι τότε κοντινοί μου που το ακουν δε του δίνουν σημασία και αρκούνται να συμπληρώνουν “βρίσκεις ωραία samples όμως”. Αυτοί που είπαν κάτι τέτοιο τότε δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά με το να ακούσουν τι φτιάχνω, οπότε ακόμα και τώρα άμα τους πετύχω νομίζουν ότι ψάχνω λούπες στη μουσική μου. Οι γνώσεις και πρακτικά η επιμονή μου στις μίξεις τότε είναι μηδαμινές, αλλά η κυκλοφορία συνεχίζει να υπάρχει. Κάποιοι καλοί άνθρωποι μάλιστα, όπως ο Ανδρείκελος τότε, γράφουν και καλά λόγια στα φόρουμ.

        

      Στα τέλη του 2007 έχω πλέον και εξοπλισμό: ένα mpd24 με 16 pads, ένα πικαπ και ένα μείκτη. Να σημειωθεί ότι έκανα ασταμάτητα σκρατς το 2006-2007, έμαθα όλες τις βασικές τεχνικές και κάπου το 2008 παράτησα το σκρατς και τα μηχανήματα που είχα. Τέλη του 2008 παρουσιάζω ζωντανά, 6 μήνες πριν τελικά κυκλοφορήσει, το The Death of Victor Serge, ένα concept instrumental hip hop δίσκο. Ο Serge διαλέχθηκε σαν αφανής ήρωας μιας μάχης που χάθηκε και το τίμημα γι αυτόν ήταν ένα εξόριστο ασκητικό τέλος στο πουθενά με την οικογένειά του. Πράγμα που κανείς ποτέ δε θεώρησε καλύτερο από τη δολοφονία ή άλλες κακουχίες. Ο δίσκος παρουσιάζεται στο Τιτα Μπρικι στο Ηράκλειο το Δεκέμβρη. Κοινό είναι 20 φίλοι μου και δυο μαθητές λυκείου, ο Αντώνης με το φίλο του το Γιάννη. Το Αντώνης κρατήστε το γιατί επανέρχεται μετά. Παρουσίαση γίνεται και στο Ρέθυμνο δυο μέρες μετά σε συναυλία που οργάνωναν οι Παράνοια. Η παρουσίαση γίνεται ζωντανά με live pads, κάτι που παρά το πρωτότυπο για την εποχή και την περιοχή δε συγκινεί κανέναν με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, άλλωστε αν το χιπ χοπ χωρίς ραπ δε γίνεται αντιληπτό σήμερα, φανταστείτε τότε. Παρόλα αυτά ο δίσκος περιέχει beats με άξια χρήσης μέχρι και πολλά χρόνια μετά. Μια σχετική απογοήτευση τότε μαζί με την άθλια κατάσταση της υγείας μου με αποξενώνει από τη δημιουργία, καταλήγω με το ζόρι και 6 μήνες μετά τη δημιουργία του δίσκου να φτιάξω μόνος μου 50 αντίτυπα της κυκλοφορίας, να τα πουλήσω με μόλις 3 ευρώ ή και με λιγότερα και να σταματήσω να φτιάχνω μουσική μέχρι το 2011-2013, διετία που μέσα από κάποια πίσω μπρος ξαναρχίζω.

       
      Ο δίσκος The Death of Victor Serge ξαφνικά στα τέλη του 2009 ανακαλύπτεται από ένα δημοσιογράφο της Αυγής και παρουσιάζεται στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας, σε ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που μου έχουν συμβεί ποτε. Είναι η εποχή του myspace βέβαια που μπροστά στο πόσο γρήγορα κατέρρευσε, είναι σίγουρα αναντίστοιχο το πόσες μπάντες και καλλιτέχνες πρόλαβε να βγάλει προς τα έξω σαν μέσο(απλό παράδειγμα ο Lary Gus και οι πρώτες του δουλειές). Το 2010-2011 περνάει χωρίς τουλάχιστον να σταματήσω να ακούω κυκλοφορίες ποτέ.Το 2011 ξαναξεκινάω τα dj sets στο Ηράκλειο.

       Το 2012 έρχομαι στην Αθήνα και ξεκινάω να παίζω σε bar. Το 2013 ξαναρχίζω να φτιάχνω μουσική και το 2013-2014 γνωρίζω τους πρώτους ανθρώπους που ψήνονται να ασχοληθούν μαζί μου κάπως πιο σοβαρά, τον Drugitiz που τον είχα γνωρίσει και σε ένα live Method Man το 2005 αλλά δε το θυμάται, τον Infinik και τον VoxPopuli. Μαζεύω κάπως άναρχα τα καλύτερα beats αυτής της περιόδου στο Prepare The Commune που κυκλοφορεί σε 120 αντίτυπα(εξαντλημένο). Το όνομά μου στο μεταξύ έχει μετατραπεί από Renegade σε Renegade Instruments για λόγους διακριτότητας. Θα το έχετε καταλάβει μάλλον, αλλά το Renegade Instruments δε σημαίνει τίποτα, δε μπορεί να μεταφραστεί ενιαίο αλλά η χρησιμότητά του σημασιολογικά υπάρχει-λειτουργεί. Λειτουργεία γιατί προσπαθώ από τότε να παράγω έναν ήχο που να είναι σαν να δούλευαν μαζί πολλά μουσικά όργανα(instruments), δηλαδή ολοκληρωμένος και όχι απλά μια ιδέα ή ένα τετριμμένο beat για ραπ, και λειτουργεί αυτοσαρκαστικά γιατί πρακτικά δε γνωρίζω να παίζω κάποιο όργανο πέρα από λίγο αρμόνιο.
        Το Σεπτέμβρη του 2014 μου στέλνει στο fb το Βδέλυγμα αίτημα φιλίας και του στέλνω το beat tape. Μου απαντάει ότι με έχει δει live(μέχρι τότε είχα παίξει 2 live στη ζωή μου). Ήταν ο Αντώνης στην πρώτη παρουσίαση του The Death of Victor Serge το 2008. Τον Οκτώβρη παίζω στην παρουσίαση της Σονάτας του Βδελύγματος, σε ένα υπέροχο και μαζικό live που κανείς δεν έβρισε κανενός τον πατέρα. Ξεκινάω να είμαι ο dj του Βδελύγματος, ιδιότητα που διατηρώ μέχρι και σήμερα. 
 

      Τη διετία 2014-2016 δημιουργώ ακατάπαυστα, παίζω συναυλίες με το Βδέλυγμα και με τους υπόλοιπους μουσικούς του Θέατρου Δρόμου και με τον Ίνφινικ, τόσο σε μουσικές σκηνές όσο και σε αυτοοργανωμένες εκδηλώσεις. Συμμετέχω από το 2014 στη συλλογικότητα του Χιπ Χοπ Καφενέ σαν ένα βήμα για τη εξέλιξη της μουσικής δημιουργίας και τη ριζοσπαστικοποίηση του χιπ χοπ ακροατηρίου και των καλλιτεχνών του. Επίσης, διαβάζω μανιωδώς βιβλία ηχοληψίας και σε συνδυασμό με μερικές επισημάνσεις του Drugitiz αρχίζω το 2014 να εξασκώ τις μίξεις μου. 

   
      Το 2015 κυκλοφορεί ο δίσκος Ρεμπελ, ο πρώτος μου που έχει μεγάλη συμμετοχή από Mcs. Το ύφος του και η βρωμιά του είναι παράγωγο της επιλογής των μουσικών του: παμπάλαιες ή κακής ποιότητας λούπες με βαριά ντραμς. Τη διετία που προηγείται όμως έχω αρχίσει να μελετάω μαζί με την ηχοληψία και βασική αρμονία με αποτέλεσμα να έχω αρχίσει να συνθέτω τα πρώτα μου τραγούδια ή/και παραγωγές, τα Metatetris και Καριέρα που περιλαμβάνονται στο δίσκο. Είχα γνώσεις τέτοιες από τα 2 χρόνια στο ωδείο μικρός, αλλά δε θυμόμουν τίποτα. 



     Την άνοιξη του 2016 κυκλοφορεί ο δίσκος Κρέμα Ep του Βδελύγματος, ο πρώτος με δικό μου mastering και σίγουρα το πρώτο ηχητικό αποτέλεσμα που μπορώ και τεχνικά να υπερασπιστώ, και σκοπευω γενικά να το κάνω και στο μέλλον. Περιέχει επίσης και το “Γάμα μου την καρδιά” σε παραγωγή μου. Την ίδια περίοδο συμμετέχω με μια παραγωγή στο δίσκο του Οπλιστή και με άλλη μια στο δίσκο του Infinik. Λεπτομέρειες για αυτά υπάρχουν εδώ μαζί με τα instrumentals των τραγουδιών. 

       Συναυλιακά, παίζω στο φεστιβάλ Μαρξισμός 2016, στο B Fest 2016 και στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Ρεθύμνου 2016 πλαισιώνοντας το Βδέλυγμα με τον Δ. Πάσχο(μπάσσο), στο Rap Manifest(2014) και το Φεστιβάλ Άμεσης Δημοκρατίας(Θεσσαλονίκη) πλαισιώνοντας τους ραπ καλλιτέχνες του Θέατρο Δρόμου. Επίσης, στα φεστιβάλ ΕΑΑΚ Ιωαννίνων 2015 και Αναιρέσεις 2015 πλαισιώνοντας τον Infinik μαζί με τους Νιο.Στε. Το Σεπτέμβρη του 2015 παίζουμε στο Kio Fest στην Άρτα με το Βδέλυγμα. Το Νοέμβρη του 2015 και το Μάη-Ιούνη 2016 πραγματοποιούμε με το Βδέλυγμα και το Sonder δυο μίνι τουρ με 5 και 4 πόλεις αντίστοιχα για την προώθηση και παρουσίαση των δίσκων Ρέμπελ και Κρέμα EP αντίστοιχα. Επίσης έχω κυριολεκτικά κατά τύχη παίξει στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στη Σύρο το καλοκαίρι του 2006 ως dj του Stereo Mike, μαζί με τον Origin K (Freedom of Speech), τους ΝΤΠ και τους Professional Sinners.

        
       Στις αρχές του 2016 βρίσκομαι με έναν κατεστραμμένο σκληρό δίσκο που παίρνει μαζί του και πολλές δημιουργίες και όλη μου την ηλεκτρονική μουσική βιβλιοθήκη και ταυτόχρονα είμαι με ένα κατεστραμμένο δάχτυλο που μου αφαιρεί τη δυνατότητα να παίξω live ή να κάνω πρόβες. Από το Γενάρη μέχρι το Μάρτη γράφω το δίσκο X έχοντας αρκετά λίγη κοινωνική ζωή και σύμμαχο την υπομονή της Ράνιας να ακούει μπάσσα καφρίλες πριν κοιμηθεί και πριν ξυπνήσει. 
       Ο δίσκος X, χωρίς καμία συμμετοχή στα φωνητικά, με δυο djs μόνο σαν προσθήκες κυκλοφορεί τέλη Οκτώβρη-αρχές Νοέμβρη, γνωρίζει προφανή και εκκωφαντική youtube αποτυχία και περιέργως πολύ καλή "εμπορική" και καλλιτεχνική αποδοχή: η φυσική έκδοσή του εξαντλείται μέρα με τη μέρα γρήγορα και παίρνει τρεις δισκοκριτικές από ανθρώπους/μέσα ενημέρωσης που τον άκουσαν και θέλησαν να γράψουν για αυτόν. Ο δίσκος παρουσιάζεται μια και μοναδική φορά στις 19/11. Πολύ επιλεκτικά μέχρι και την άνοιξη του 2017 παίζω κομμάτια του δίσκου και σε άλλα 2,3 live.

        
      
       Το 2017 θα με βρείτε να συμμετέχω σε αρκετά projects. Σε κάποια έχω μερικά πλήκτρα και ένα μιξ μαστερ όπως στο δίσκο του Φρανκ, σε άλλα μεγαλύτερη όπως μια δυο παραγωγές και όλο το μιξ μαστερ στο δίσκο του Αόρατου Εχθρού, σε άλλα το συνολικό mix master και μια β ρόλου επίβλεψη όπως το δίσκο του Sonder και σε άλλο που δε σας λέω τη γενική διεύθυνση. Κυκλοφορεί επίσης το πρώτο μου soundtrack στη μικρού μήκους ταινία Αύριο 11, της Άτυπης Κινηματογραφικής Συμμορίας. Το Μάρτη δημοσιεύτηκε και η πρώτη μου κανονική συνέντευξη, στο viberated.com. 

Η προσωπική δισκογραφία μου είναι ολόκληρη διαθέσιμη στο www.renegadeinstruments.bandcamp.com
και μπορείτε να παραγγείλετε σε φυσική κόπια κάποια από τις κυκλοφορίες που δεν έχουν εξαντληθεί μέσω mail στο renegade.gcl@gmail.com.
Επικοινωνία για συναυλίες και dj sets στο www.facebook.com/RenInst ή με e-mail στο renegade.gcl@gmail.com

       Ο Renegade Instruments είναι 30 χρονων, μένει και δημιουργεί στο Περιστέρι. Θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία μουσικό με την έννοια ότι δεν ασχολείται ευκαιριακά με τη μουσική ούτε “απλά για να περάσει ένα μήνυμα” και ταυτόχρονα βρίσκεται τεχνικά σε μια διαδικασία συνεχούς αυτομόρφωσης. Προσπαθεί να ζήσει από τη μουσική και τη μουσική του αξιοπρεπώς. Έχει επίσης δουλέψει τεχνικός υπολογιστών, barista, λάτζα και βοηθός μηχανικού.

απόσπασμα από το workshop για το πως φτιάχτηκε ο δίσκος Χ
που έκανα στο Περιστέρι στις 16/3/2017 και οργανώθηκε από τόν Χιπ Χοπ Καφενέ

    

Συνέντευξη στο Viberated.com // Επισημάνσεις & Νέα του ΡενεΓΚΕΗΝΤ

Το φιλόξενο Viberated.com και ο Ksts Pxrs μου πήραν μια συνέντευξη στα τέλη του Νοέμβρη.
Μπορείτε να τη διαβάσετε πατώντας εδώ.

Δυστυχώς λόγω της έκτασης της και της περιόδου που δόθηκε δεν περιλαμβάνει μερικές πληροφορίες ακόμη.

Συνοπτικά, ο δίσκος X έχει διαθέσει τα περισσότερα αντίτυπά του και εξαντλείται. Το πήρα χαμπάρι μάλιστα αφότου βγήκε η συνέντευξη και αποτελεί σχεδόν σοκ. Σας ευχαριστώ. Μπορείτε να τον παραγγείλετε με μήνυμα στο e-mail στο renegade.gcl@gmail.com ή μέσω bandcamp στο renegadeinstruments.bandcamp.com .
Μιλώντας για το δίσκο, η παραγωγική διαδικασία όντως έγινε μέσα από τον τρόπο που περιγράφει η συνέντευξη αλλά επίσης χρειάστηκαν ένα πικάπ Vestax PDX, ένας μείκτης Korg KM-202 και τα εφφέ του, και φυσικά ένα MPC Element για τη live ενορχήστρωσή/εκτέλεση του δίσκου.  

Ρόλο επίσης έπαιξαν και αρκετοί λιγότερο ή περισσότερο περίεργοι δίσκοι βινυλίου όπως ένα single του Fat Joe, ένα LP του Vangelis που είχε φέρει το Βδέλυγμα σπίτι μου(από το δίσκο αυτόν πήρα, μεταφορικά, μια κλανιά με βάση την οποία έγινε η σύνθεση του τελευταίου κομματιού του δίσκου) και ο δίσκος με την πρώτη εμφάνιση των Monty Python στις ΗΠΑ έχει χρησιμοποιηθεί κατα κόρον στα cuts. 

Έπειτα από την κυκλοφορία του δίσκου, έχω φτιάξει περίπου 15 πράματα που είναι σχετικά τελειωμένα. Αυτά είναι 4 beats που έχουν πάει σε γενικά άμεσους ή πλέον άμεσους συνεργάτες και φίλους, 2 τραγούδια δικά μου, μια δημιουργία που προόριζα για χριστουγεννιάτικο τραγούδι και το "έκλεψε" ο Sonder για να το κάνει κομμάτι μάλλον με το Βδέλυγμα, 1 remaster του sountrack του μικρού μήκους φιλμ Αύριο 11 που κυκλοφορεί(το soundtrack, η ταινία σε λίγο καιρό θα είναι διαθέσιμη), δυο ή μία παραγωγές και Scratch σε ένα κομμάτι στο EP του Αόρατου Εχθρού και φυσικά αρκετή παραγωγική δουλειά στο μελλοντικό προς το παρόν ντουέτο project των Βδέλυγα & Sonder. Έχω τη συνολική μίξη και μαστερ στο Ep του Αόρατου Εχθρού ενώ ξεκινάει σιγά σιγά η ηχογράφηση των Scratch και η μίξη του δίσκου του Sonder. Τέλος αλλά πιο κοντά από όλα, συμμετέχω στον πρώτο solo δίσκο του Φρανκ(Manifestothelabel) με πλήκτρα σε ένα κομμάτι και με τη μίξη(μαζί με το Βδέλυγμα) και το μαστερ σε ένα κομμάτι του. Κυκλοφορεί σε όλες τις βασικές μουσικές πλατφόρμες το Σάββατο 4 Μάρτη και είναι υπέροχος(ήταν και χωρίς να συμμετέχω).

Όπως καταλαβαίνετε, 

οι καλλιτέχνες της εργατικής τάξης μπορεί να μη πάμε στον παράδεισο, 

αλλά δε θα πάμε και στην κόλαση που μας θέλανε. 

Παραείμαστε παραγωγικοί για να βράσουμε σε τέτοια καζάνια.

Μεγάλη γλώσσα ενάντια σε κοκάλινα γάντια :: (Για τον ξυλοδαρμό στη Νομική)

Μεγάλη γλώσσα ενάντια σε κοκάλινα γάντια

    Την Παρασκευή 24 του Φλεβάρη στη Νομική γινόταν μια (κυρίως) πανκ συναυλία. Περίπου στις 12 έφτασαν το Βδέλυγμα και ο Δ. Π. Με το που μπήκαν στο προαύλιο το Βδέλυγμα δέχθηκε επίθεση από το Μίασμα. Χτυπήθηκε από το Μίασμα που φορούσε κοκάλινα γάντια και φώναζε “όπου σε βρίσκω θα σε χτυπάω, είσαι επικηρυγμένος” και απείλησε τον Δ.Π. Η περιφρούρηση της συναυλίας αδιαφόρησε αρνούμενη να διαχωρίσει θύμα και θύτη ζητώντας απλά να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στη διοργάνωση. Λίγο μετά τη 1 φτάνει ο Renegade Instruments και ο Ρ. χωρίς να ξέρουν τι έχει συμβεί. Όταν έμαθαν τα γεγονότα, αποφάσισαν μετά από λίγο οι τέσσερεις τους να φύγουν από τη συναυλία και τελικώς στις 2 βγήκαν από το προαύλιο. Εκεί τους πλησίασε το Μίασμα ακολουθούμενο από μια ομάδα περίπου 15 ατόμων η οποία επιτέθηκε εναντίον τους μετά από παράγγελμα του Μιάσματος. Η τραμπούκικη επίθεση της ομάδας που αυτοαποκαλείται “Οχετός” έφτασε μέχρι την Ακαδημίας. Κύριος στόχος ήταν το Βδέλυγμα που γρονθοκοπήθηκε ενώ το τάγμα τους περιφρουρούσε την επίθεση, με ομάδες των 2, 3 ατόμων να προσπαθούν να κρατήσουν τους άλλους από το να επέμβουν. Αυτό που ακολούθησε βέβαια ήταν να χτυπούν όπως μπορούσαν (γροθιές, πλάγια λακτίσματα σε γόνατα, πάντα από πίσω και ύπουλα) και τους άλλους τρεις για να μεγαλώσουν κι άλλο τη ζημιά.

    Δεν ήταν και πολύ πρωτότυπη βέβαια μια τέτοια χουλιγκανίστικη δράση από τον Οχετό. Λίγα 24ωρα πριν, βράδυ στη Δερβενίων, στα Εξάρχεια, το Μίασμα, επικεφαλής ομάδας τεσσάρων ατόμων γρονθοκόπησε πισώπλατα το Βδέλυγμα, ενώ περπατούσε με τους Α. και Δ.Π. Ακολούθησε λεκτική διαμάχη, κυρίως από την πλευρά του Βδελύγματος.

    Η αιτιολόγηση του Μιάσματος, για την συμπεριφορά του, είναι πως το Βδέλυγμα έχει προσβάλει δημόσια την οικογένεια του και συγκεκριμένα τον πατέρα του (το 2014 σε κάποιο live στον Άγιο Δημήτριο). Αυτή η κατηγορία δεν ευσταθεί και το ξεκαθαρίζουμε. Αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιες συμπεριφορές μπορεί να παρερμηνευτούν, να θεωρηθούν ή και να είναι προκλητικές. Ωστόσο ακόμα και στο φανταστικό σενάριο όπου υπήρχε προσβολή του πατέρα του Μιάσματος από το Βδέλυγμα, τίποτα δεν δικαιολογεί έναν άνθρωπο να παίρνει σβάρνα πάνω κάτω το κέντρο κινούμενος με πρακτικές κοινού συμμορίτη λόγω κάποιας λεκτικής προσβολής στην προσωπική του τιμή. Δεν γνωρίζουμε αναρχικούς που επικηρύσσουν άτομα, περιφρουρούν περιοχές και πραγματοποιούν μαφιόζικες επιθέσεις στο όνομα της οικογένειας ή/και της πατριαρχίας. Την επόμενη φορά παρακαλούμε να μας σπάσετε κάνα κεφάλι γιατί σας μετέφεραν με χαλασμένο τηλέφωνο ότι σας βρίσαμε την Παναγία.

    Όσο για την πολιτική πλευρά του θέματος που είναι και η πιο σημαντική. Θεωρούμε ότι οι πρακτικές και η ρητορική που παράγει ο Οχετός και τα άτομα γύρω από αυτόν ξεκινάνε στην καλύτερη από το “προβληματική” και καταλήγουν στο “μαφιόζικη”. Ο αντισεξιστικός χαρακτήρας ενός εγχειρήματος δεν κρίνεται από το αν υπάρχει η λέξη αντισεξισμός στο μανιφέστο του αλλά απ’ τον καθημερινό του λόγο και τις πρακτικές του. Ένα ενδιαφέρον στιγμιότυπο απ’ τη συναυλία στη νομική λοιπόν:

-Αυτό που λες δεν ισχύει επειδή…

- ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΦΙΛΕ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΔΕΡΝΟΥΜΕ

    Και εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Όταν μια ομάδα θεωρεί ότι με τις σωστές δημόσιες σχέσεις και με τις σωστές ώρες στα γυμναστήρια μπορεί να κάνει ότι θέλει, να απειλεί, να δέρνει, να διαδίδει οποιοδήποτε άρρωστο κουτσομπολιό χωρίς να υπάρχουν συνέπειες, απλά επιδεικνύοντας τη ματσίλα της (τη ματσίλα του σκοτεινού και άγριου ψυχοπαθή όχι του δαπίτη, έστω) υπάρχει θέμα. “Είσαι επικηρυγμένος” φωνάζει ο Οχετός ζητώντας να ορίσει τους αποδεχτούς και τους ανεπιθύμητους μιας ολόκληρης περιοχής με το έτσι θέλω. Μια απειλή που δε δηλώνει τίποτα παραπάνω από τη μανία της ιδιοκτησίας και της αρσενικής επίδειξης.

    Όσο για εμάς, ως ένα βαθμό είμαστε όπως μας περιγράφει το Μίασμα, δηλαδή διαφορετικοί από αυτόν, δεν κάνουμε κομμάτια στα οποία λέμε ότι θα σκοτώσουμε ανθρώπους (παραπέμπουμε στο “Γαζί”) απλά επειδή είμαστε εγωπαθείς νάρκισσοι, δεν μισούμε όλη την ανθρωπότητα παρά μόνο τους φασίστες και τους καπιταλιστές. Η πολιτική μας ταυτότητα δεν ορίζεται μόνο από το αν παίζουμε και από το που παίζουμε συναυλίες . Έχουμε, καθένας ξεχωριστά τη δικιά του πολιτική και συνδικαλιστική δράση και παράλληλα σχέσεις με οτιδήποτε άλλο θεωρούμε γόνιμο πολιτικά κι ας μη συμφωνούμε μαζί του 100%. Είμαστε καλλιτέχνες που εκθέτουμε την τέχνη μας με τα τραγούδια, τις συνθέσεις, τα γραπτά μας και όχι με γάντια μπράβων, βοναπαρτίστικες ομάδες κρούσης και απειλές θανάτου. Επειδή δυστυχώς ή ευτυχώς μας φοβίζει περισσότερο η απειλή της πείνας των από κάτω στο σύστημα παρά μια ομάδα τραμπούκων που κρύβεται πίσω από ένα βανάκι στη Μασσαλίας. Δεν εκφραστήκαμε ποτέ εναντίον του βιοπορισμού μέσω της τέχνης αλλά και ποτέ δεν κάναμε καμία παραχώρηση στην έκφραση μας για να τον πετύχουμε. Άλλωστε, χρωστάμε περισσότερα νοίκια και περισσότερα χρήματα σε φίλους και συγγενείς από άλλους, που μπορεί να μην παίζουν σε μαγαζιά αλλά έχουν κάνει μαγαζάκι τους την πολιτική. Εργαλειοποίησαν το πιο σημαντικό και όμορφο, την πάλη για έναν καλύτερο κόσμο, και την κάναν απλά ένα μέσο για ό,τι άρρωστο έχουν μέσα στο κεφάλι τους.

   Με την έκθεση των παραπάνω γεγονότων και την αποτίμηση που τους κάνουμε, δεν καταδικάζουμε ούτε τη βία, που τη θεωρούμε εργαλείο επαναστατικών αλλαγών, ούτε ζητάμε την καταδίκη του περιστατικού λόγω της ωμότητας του. Πολύ απλά θεωρούμε πως, η ομάδα αυτή και το ίδιο το Μίασμα δρουν αντιδραστικά, δεν εκφράζουν τίποτα το σημαντικό ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά και ούτε πρόκειται ποτέ να εκφράσουν και πιθανότατα δεν θέλουν και οι ίδιοι να το κάνουν. Παράλληλα όμως υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ευθύνες για πράξεις που έγιναν και για πράξεις που έχει διακηρύξει η εν’ λόγω ομάδα. Κρίνουμε πως, κάθε άτομο και κάθε συλλογικότητα που θέλει να ισχυρίζεται πως αντιτίθεται στην κτηνωδία της σημερινής κοινωνίας και στις αξίες της πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από την εν λόγω “συλλογικότητα” και τον αρχηγό της, Μίασμα. Αυτό προτείνουμε ανοιχτά, ταυτόχρονα όχι με τον εγκλεισμό του σε φυλακή, όπως ο ίδιος δηλώνει πως επιθυμεί σε κομμάτια του σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ταυτίσει τις κοινού λωποδύτη πράξεις του με τη δράση των πολιτικών κρατουμένων, αλλά παρέα με τη νοσηλεία του σε ψυχιατρική κλινική όπου θα λάβει όλη τη φροντίδα που χρειάζεται.

   Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλες και όλους που ασχέτως αν συμφωνούμε, διαφωνούμε ή κι αντιπαθιόμαστε ακόμα, έχουμε τουλάχιστον κρατήσει μεταξύ μας τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Βδέλυγμα // Renegade Instruments // Δ.Π.